√ عـشــق پاکـــ  مـن √

بـچـه بـودم بـادبـادکـای رنـگـی،دلـخـوشـی هـر روز و هـر شـبم بـود،خـبـرنـداشـتم از دل آدمـا چـه بـی بـهـونـه خـنـده رو لـبـم بـود

... بـچـه کـه بـودم آسـمـون آبـی بـود،حـتـی شـبـای ابـری مـهـتـابـی بـود 

حــــــق الــــــناس هــــــمیشه پــــــول نیست ؛

گــــــاهی دل است .

دلــــــی که بــــــاید مــــــیدادی و نــــــدادی ...

همـچـون ساعـت شنی شــده ام

کــه نـفــس هـای آخـرش را مـیـزنـد

و الـتـمـاس مـیـکــنــد

یـکـی پـیـدا شـود و بـرش گــردانـد

مــن هــم...

نه …!!

لـطــفـا بـرم نـگــردانـیـد !!

بــگـذاریــد تــمام شــوم … 

بــاختـى در کــار نیسـت

براے تـــو

قلــبم را ریسكــ می کنـــــم

یــا می بَــــرَمْ…

یــا مے مــیرم …

تنهــایـم ...

اما دلتنگ آغــوشی نیستــم

خستــه ام ...

ولـی به تکیـه گـاه نمـی اندیشــم

چشــم هـایـم تـر هستنــد و قــرمــز

ولــی رازی نـدارم

چــون مدتهــاست دیگــر

کسی را "خیلــی" دوست ندارم...

یه لحظـه گـوش کـن خـــدا ؛

جـدی میگــم . . .

نه بچـه بـازیِ نـه ادا و اطــوار ،

تو این دنــیا ...

حــالِ خــیلی هـا اصـلا خـوب نیـست !

یـه دسـتی بـه زندگیـشون بکـش

" لـــــ ـــــــ ــــطــفا "

هـیــچــڪــس بــا مــטּ نــیـســت (!)

مــانــده‌اҐ تــا بــہ چـہ انـدیـشـہ ڪـنــم ،
مــانــده‌اҐ در قـفــس تـنـہــایــے (!)

در قـفــس مــے פֿــوانــم ؛

چــہ غــریـبــانــہ شـبــے ســت ،

شــب تـنـہــایــے مــטּ . . .

 زمـسـتـاטּ اســت . . .

و مــטּ شـنـیــده اҐ ڪـﮧ

روز هــا ڪــوتــاه تــر مـے شـود ؛

ولــے (!)

نـمـیـدانــم چــرا دارنــد ایــטּ روز هــا

هــے بـلـنـد تــر مـیـشـونــد ؛

 بــے تـ[♥]ـو  . . .

" قـسمــت بـــود "

ڪــﮧ تـــا دل سپــــردҐ ، دیــگــر نـبــاشــے (!)

ایـــטּ تـنـہــــا פــــرفـــے سـت

ڪــﮧ نـبـودنـــــت را ؛

تـــوجـــیـــح مــے ڪـنــــــد (!)

شـــایـــــــد هــــم ، مـــــرا آراҐ . . . (!)

مــرده آטּ اســت ڪـﮧ اפــسـاس نــدارد (!)

مــטּ امّــا ،

مـــرده تـــرҐ  (!)

اפــسـاس دارҐ  . . .

تـ[♥]ـو را نـــدارҐ . . . (!) 

 + واے بـر مــטּ یــاد و פֿـاطــره ے ڪـسـے هــلاڪــم مـیـڪـنـد ڪـﮧ هـیـچـگــاه بــﮧ يـ ــ ـادم نيست !

آخر پاییز شد ، همه دم می زنند از شمردن جوجه ها !!

بشمار ، تعداد دل هایی را که به دست آوردی

بشمار ،تعداد لبخند هایی که بر لب دوستانت نشاندی

بشمار ، تعداد اشک هایی که از سر شوق و غم ریختی

فصل زردی بود ، تو چقدر سبز بودی ؟

چـﮧ פֿــوب اسـت ،

گـاه گاهــے دروغ بـگـویــے بـﮧ دلـت (!)

و نـگـذارے ڪـﮧ بـدانــد ،

بــے نـــــہـایـت تـنـــہـا سـت . . .

دیـگــر چـیـزے مــرا بــہ تـ[♥]ـو نـمـے رســانــد

نـہ ایــטּ جــاده هــا

نـہ ایــטּ مـاشـیــטּ هــا

نـہ ایــטּ اتـوبــوس هــا

و نـہ ایــטּ پـاهــاے بـے פֿــاصــیـتــҐ (!)

قــبـلـاً یـڪ دلـتـنـگـے ڪـوچــڪ هــҐ

مــرا بــہ تـ[♥]ـو مـے رســانــد . . . 

هـــــرچــﮧ مـے رومـ

نمـے رسمـــ

گـاهـے با خـوב فکـر مـے کنــم....

نکــنـ ב مـטּ باشم

کلــــاغ آخـر قصـ ـﮧها  !

...

خنده ای کن حتی بدانی لحظه ای دگر نخواهی بود

چرا نشسته ای!

چرا خودت را در گنج گلبرگ هایت پنهان کرده ای

همنشینت کجاس؟

رفته است

باز تو در یاد او هستی؟!

برخیز!

تنها نیستی نازنینم

به خاک زیر پایت بنگر ! ببین هنوز حیات است

تو خوشبخت خواهی بود

بگذار باران بر تنت برقصد

 بگذار نسیم ارام نجوا دهد

بگذار هاله ای نور در وجودت بدرخشند

بغض نکن زیبایم

شبها در کنار مهتا ب و کوکب الهی هستی

و صبح ها هم وقتی چشمانت را گشودی پروانه های زیبا  با تو هم کلام اند

باور داری هنوز آفتاب مهربانی عاشق تو ست

تن خمید ات را محکم دار

راه بسی دشوار است

صبوری کن

زیبایی ها را در آغوش گیر

که عمر کوتاه است

ب ِ بعضی خــیـآبونـــا ... ب ِ بعضی حـــرفـآ ...

لعـــنتیـآ آدم و میــبرن ب ِ روزـآیی ک ِ وـآسه از بین بــُردنش تو ذهنـت

  ویرون شـُدی!

وقـتـی مـــــردی مـیـگـویـد :

" دلـم بـرایـت تــنــگــــ شـده ... "

یـعـنـی

" دوسـتـت دارد ... "

اگـر بـگویـد " دوسـتـت دارد ... "

یـعـنی " دلــش بـرایـت تــنــگـــ خـواهـد شـد ... " !

جـمـلـه ی " دلـم بـرات تــنــگـــ شـده "

بــرای مـرد عـمـیـق تـر از تـمـام اقـیـانـوس هـاسـت ...


فـهـمـیـدن مــرد سـخـت نـیـسـت ...

فـقـط بـایـد صـدای ضـربـان قـلـبـش را شـنـیـد

کـه عـاشـقـانـه مـی طـپـد ....... نـــــه بــی دلـــــیـــل . . .